Judoka Sanne van Dijke nomineert 113 voor een gift van 24.000 dollar

06 februari 2024

Wereldwijd komen 20 olympiërs en paralympiërs in aanmerking voor een gift van 24.000 Amerikaanse dollars van multinational Procter & Gamble. Dit is een onderdeel van het programma ‘Athletes for Good’, waarmee het bedrijf een maatschappelijke bijdrage levert door via de sporters geld toe te kennen aan verschillende goede doelen. Judoka en medaillewinnaar Sanne van Dijke (28) schreef zich in en nomineerde 113 Fonds Zelfmoordpreventie. En de keuze viel op haar!

Je beoefent judo op olympisch niveau. Wat betekent dat voor jou?

“Mijn oudste broer zat ook op judo. Als tweejarig meisje zat ik al samen met mijn vader langs de kant om naar hem te kijken. Toen ik vijf was begon ik zelf met de sport. Het bleek een goede uitlaatklep voor mijn eindeloze energie. Het is megavet dat ik er mijn werk van heb kunnen maken. Ik vind sporten belangrijk, om fysiek bezig te zijn en om een doel te hebben waar ik mijn bed voor uitkom. Maar er zit voor mij ook een schaduwzijde aan judoën op dit niveau. De druk is namelijk hoog, iedereen kijkt naar je en vindt wat van je. Toch haal ik er nog steeds veel plezier uit, het is al 23 jaar mijn grootste passie.”

In 2020 verloor je je oudste broer Steven door suïcide. Welke impact had dit op jou?

“Een enorme impact! Ik liep rond met mijn eigen verdriet, maar ik zag ook hoe verdrietig mijn  ouders en mijn andere broer waren. Niemand was daarna meer dezelfde. Met het verlies van Steven is een deel van de vreugde en onbezonnenheid bij de mensen om mij heen verloren gegaan. Het heeft mijn bewustzijn vergroot van hoe kwetsbaar we zijn in het leven. Ik sta veel meer bij stil wat echt belangrijk is.”

Een jaar na zijn overlijden behaalde je brons tijdens de Olympische Spelen in Tokyo. Vlak daarna rende je de marathon van Amsterdam om geld in te zamelen voor 113. Wat dreef je?

“Tijdens de Spelen haalde ik kracht uit de gedachte aan mijn broer. Hij zou boos zijn geworden als ik in misère was blijven hangen en daardoor Tokyo had gemist. In de eerste periode na zijn zelfdoding wilde ik het liefst alles laten varen. Maar lukte het mij om de knop om te zetten en een nieuw ritme te vinden. De marathon heb ik niet voor de lol gerend, die drive kwam echt vanuit het geld ophalen voor suïcidepreventie. Daarna kwam er meer rust en ruimte in mijn leven om alles wat er was gebeurd te laten bezinken. Toen kwam ook de terugslag.”